Γιατί τα παιδιά σταματούν τον αθλητισμό; Υπάρχει τρόπος να το προλάβουμε!
Το 70% των παιδιών εγκαταλείπουν τον αθλητισμό μέχρι την ηλικία των 13 ετών! Για κάθε άνθρωπο που δραστηριοποιείται στο αθλητικό περιβάλλον και επιδρά στα παιδιά, το παραπάνω ποσοστό αποτελεί ή θα έπρεπε να αποτελεί εστία προβληματισμού.
Υπάρχουν, σύμφωνα με έρευνες, ορισμένοι βασικοί παράγοντες οι οποίοι «ωθούν» τα παιδιά εκτός αθλητισμού. Η κοινή συνισταμένη όλων των παραγόντων συνοψίζεται σε μια φράση: «Τα παιδιά σταματούν όταν δεν βιώνουν ευχαρίστηση στο αθλητικό περιβάλλον».
Αναλύοντας τους παραπάνω παράγοντες, ο πρώτος και μάλλον ο πιο σημαντικός, είναι η απώλεια της διασκέδασης. Σε μια μελέτη, 9 στους 10 αθλητές (μέχρι 12 ετών) ανέφεραν ότι ο Νο1 λόγος που συμμετέχουν στο άθλημα είναι «γιατί είναι διασκεδαστικό»……
Τα παιδιά όρισαν τη διασκέδαση ως το να προσπαθούν για το καλύτερο, να τους αντιμετωπίζουν με σεβασμό οι προπονητές, οι γονείς και οι συμπαίκτες τους και να έχουν χρόνο για παιχνίδι. Ανέφεραν ογδόντα ένα χαρακτηριστικά διασκέδασης και η νίκη (Νο48), το να συμμετέχεις σε πρωταθλήματα (Νο63) και η εξάσκηση με ατομική προπόνηση (Νο66) δεν ήταν στις βασικές τους προτεραιότητες…Αλλά μήπως είναι για εμάς τους ενήλικες; Εάν οι νεαροί αθλητές δεν διασκεδάζουν, τελικά θα φύγουν, ανεξάρτητα από το ταλέντο ή το πόσο καλή είναι η ομάδα ή ο προπονητής τους. Ως ενήλικες σπάνια κάνουμε εθελοντικές δραστηριότητες, όπως άσκηση ή εργασία κοινωφελούς εργασίας από την οποία δεν αντλούμε ευχαρίστηση. Γιατί πιστεύουμε ότι θα το κάνουν τα παιδιά;
Ας ρωτήσουμε τα παιδιά αν απολαμβάνουν αυτό που κάνουν! Το πιθανότερο είναι, όσο περισσότερο το απολαμβάνουν τόσο καλύτερα κι τόσο περισσότερο θα παίζουν και τόσο πιο σκληρά θα δουλέψουν. Και αν σταματήσει να είναι διασκεδαστικό, πρέπει να βρούμε έναν τρόπο να το ξανακάνουμε διασκεδαστικό!
Σημαντικός παράγοντας που οδηγεί τα παιδιά να επιδιώκουν άλλα ενδιαφέροντα έναντι του αθλητισμού είναι η απώλεια της «ιδιοκτησίας» της εμπειρίας.
Εκατομμύρια παιδιά εγκαταλείπουν τον αθλητισμό όσο η παρέμβαση και ο έλεγχος των ενηλίκων αυξάνεται. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει χώρος για καθοδήγηση ή διδασκαλία. Αλλά η καλή προπόνηση δεν αφαιρεί την αυτονομία. Εάν αμφιβάλλουμε για αυτό, τότε ας αναρωτηθούμε: «θα έπαιζε ο μέσος έφηβος 17 ώρες βιντεοπαιχνίδια την εβδομάδα αν είχε κάποιον διαρκώς δίπλα του να του δίνει οδηγίες;»
Εάν θεωρούμε ότι «παίζουμε – τρέχουμε – κερδίζουμε – πηγαίνουμε προπόνηση» τότε πιθανόν να έχουμε αφαιρέσει τη δυνατότητα του παιδιού να αισθάνεται το άθλημά του ως κάτι δικό του! Το οποίο έχει ανάγκη….
Τα παιδιά θέλουν και χρειάζεται να παίζουν. Ελάχιστη σημασία έχει για αυτούς πόσο καλή είναι η ομάδα ή ο σύλλογός τους ή πόσο διάσημος είναι ο προπονητής τους. Μια μελέτη έδειξε ότι το 90% των παιδιών αναφέρουν το παιχνίδι ως βασικό παράγοντα που αναζητούν στην προπόνηση.
Η υπερβολική έμφαση που δίνουμε στη νίκη σε μικρότερες ηλικίες δημιουργεί μια αίσθηση πίεσης που δεν επιτρέπει πλέον στα παιδιά να αναπτύσσονται με το δικό τους ρυθμό. Όσο μεγαλύτερη η έμφαση στη νίκη τόσο περισσότερο το άγχος τόσο πιο κοντά η αποχώρηση!
Ένας από τους κύριους λόγους που τα παιδιά εγκαταλείπουν είναι επειδή φοβούνται να κάνουν λάθη, επειδή δέχονται κριτική, φωνές, απαξίωση για την προσπάθειά τους. Οι άνθρωποι αναπτύσσονται σε περιβάλλοντα όπου δεν φοβούνται τα λάθη, όπου ενθαρρύνονται να προσπαθήσουν και να αποτύχουν και τους δίνουν να κατανοήσουν ότι η αποτυχία είναι απαραίτητο μέρος της διαδικασίας ανάπτυξης.
Οι ενήλικες που ασχολούμαστε με τα νεανικά αθλήματα, είτε είμαστε γονείς, είτε προπονητές είτε παράγοντες, έχουμε την ευθύνη να δημιουργήσουμε ένα περιβάλλον που εξυπηρετεί τις ανάγκες, τις αξίες και τις προτεραιότητες των παιδιών και όχι μόνο των ενηλίκων. Το 70% των παιδιών μας δείχνει ότι κάτι χρειάζεται να βελτιωθεί ή και να αλλάξει.
Δημιουργώντας ένα περιβάλλον το οποίο θα ανταποκρίνεται στις ανάγκες και τις επιθυμίες των παιδιών. Σε μια προσπάθεια να κρατήσουμε τα παιδιά στον αθλητισμό για τα οφέλη που θα λάβει τόσο σωματικά όσο και ψυχικά.
Τώρα που ίσως να είναι ακόμη νωρίς!
Γιάννης Ζαρώτης
Ψυχολόγος-Αθλητικός Ψυχολόγος
www.psychology.org.gr
Μάθετε Περισσότερα
Αθλητές και Χρήση Κινητών Τηλεφώνων: Υπάρχουν προβληματισμοί….
Αθλητές και Χρήση Κινητών Τηλεφώνων: Υπάρχουν προβληματισμοί….
Παγκοσμίως οι χρήστες κινητών τηλεφώνων ανέρχονται περίπου σε 5,3 δισεκατομμύρια. Στην εποχή των smartphones, το κινητό τηλέφωνο προσφέρει στο χρήστη του τη δυνατότητα να επικοινωνήσει, να κοινωνικοποιηθεί, να ψυχαγωγηθεί, να αναζητήσει πληροφορίες και να βελτιώσει την παραγωγικότητά του σε κάθε μορφής εργασία.
Παράλληλα, αναφέρεται και η «προβληματική» χρήση των κινητών, η οποία ορίζεται ως «η δυσπροσαρμοστική εξάρτηση ή ιδεοψυχαναγκαστική χρήση κινητού τηλεφώνου, μια κατάσταση ανεξέλεγκτης χρήσης του κινητού τηλεφώνου και ταυτόχρονα αδυναμία ελέγχου της χρήσης του σε σημείο να βιώνει κανείς δυσμενείς συνέπειες στην καθημερινή του ζωή».
Ο χαρακτηρισμός της χρήσης των κινητών ως «προβληματική» έχει πολλά κοινά κριτήρια διάγνωσης με τη γενικότερη χρήση του διαδικτύου. Ερευνητικά φαίνεται να διαφοροποιούνται τα δύο φύλα καθώς τα αγόρια τείνουν να χρησιμοποιούν το κινητό περισσότερο για παιχνίδια και ψυχαγωγία, ενώ τα κορίτσια για σκοπούς κοινωνικής αλληλεπίδρασης.
Η «προβληματική» χρήση των κινητών έχει μελετηθεί και σε αθλητές, εξετάζοντας την επίδρασή τους στην απόδοση των αθλητών σε προπονητικές και αγωνιστικές συνθήκες.
Ερευνητές οι οποίοι μελέτησαν τη χρήση κινητού τηλεφώνου για 30 λεπτά ή περισσότερο, λίγο πριν από έναν αγώνα, διαπίστωσαν ότι είναι επιζήμιο για τους αθλητές όσον αφορά στη λήψη αποφάσεων και τα επίπεδα νοητικής κόπωσης. Υποστήριξαν ότι οι αθλητές οι οποίοι «ασχολούνται» με το κινητό τηλέφωνο κατά τη διάρκεια της προπόνησής τους είναι πιο πιθανό να ασκηθούν σε χαμηλότερες εντάσεις! Μειώνοντας ταυτόχρονα την προσπάθεια και τη βελτίωσή τους…..
Ως παράγοντες που «ενισχύουν» τη προβληματική χρήση των κινητών τηλεφώνων αναφέρονται η προσπάθεια των αθλητών να μετριάσουν την πλήξη τους και να βελτιώσουν τη διάθεσή τους, η συνήθεια στη χρήση καθώς και η μεγάλη προσβασιμότητα/διαθεσιμότητα του κινητού σε κάθε κατάσταση.
Αν στους παράγοντες αυτούς προστεθεί το δεδομένο ότι τα άτομα που επιδίδονται σε προβληματική χρήση έχουν ελαττωματικό αυτοέλεγχο και δεν έχουν τη δυνατότητα να ρυθμίσουν σωστά τη χρήση του κινητού τους τηλεφώνου, τότε αναδύονται μια σειρά από αρνητικές συνέπειες…..
Η προβληματική χρήση κινητού τηλεφώνου έχει αρνητικές επιπτώσεις σε διάφορους τομείς του αθλητισμού όπως η συγκέντρωση, η ποιότητα της προπόνησης, τα επίπεδα πνευματικής κόπωσης καθώς και η «εκτροπή» της προσοχής τους μακριά από ωφέλιμες δραστηριότητες που σχετίζονται με τον αθλητισμό, όπως η άσκηση στον ελεύθερο χρόνο και η αποκατάσταση.
Τα προβλήματα συνοψίζονται στη σπατάλη του χρόνου, την πνευματική κόπωση που οδηγεί σε προβλήματα εστίασης της προσοχής και τέλος σε απώλεια χρόνου ξεκούρασης και ωρών ύπνου. Αθλητές οι οποίοι «δείχνουν» απώλεια ενεργοποίησης και χαμηλά επίπεδα εγρήγορσης.
Το ποσοστό των αθλητών που αναφέρουν προβληματική χρήση των κινητών σε ανάλογες έρευνες ανέρχεται ποσοστιαία ακόμη και κοντά στο 40%, ποσοστό αρκετά υψηλό για να δημιουργήσει σοβαρά προβλήματα στην απόδοση και τη γενικότερη υγεία, σωματική και πνευματική, των αθλητών.
Η χρήση του κινητού δεν αποτελεί πρόβλημα, η αδυναμία ελέγχου της χρήσης, εξελίσσεται σε «προβληματική»……
Γιάννης Ζαρώτης MSc-PhD
Ψυχολόγος – Αθλητικός Ψυχολόγος
www.psychology.org.gr
Μάθετε Περισσότερα
Ψυχική Ανθεκτικότητα: Θετική έννοια με αρνητική «προέλευση»…..
Ψυχική Ανθεκτικότητα: Θετική έννοια με αρνητική «προέλευση»…..
Η ψυχική ανθεκτικότητα ακούγεται και είναι θετική έννοια για τον άνθρωπο. Αναφέρεται στην ικανότητα ή και δεξιότητα που αναπτύσσει το άτομο να ανταπεξέρχεται σε δυσκολίες, να διαχειρίζεται αρνητικά συναισθήματα και δυσάρεστες καταστάσεις, να υπομένει δυσκολίες και να μην καταβάλλεται από αντιξοότητες. Είναι ο άνθρωπος που όπως συχνά αναφέρεται «δεν τα παρατάει εύκολα». Σε κάθε περίπτωση δεν του είναι εύκολο, έχει αναπτύξει, ωστόσο, τα κατάλληλα «αντισώματα», ώστε να υπομείνει και να ξεπεράσει την δυσκολία που προκύπτει.
Στον αθλητισμό, η έννοια αποκτά πολύπλευρη διάσταση και με μεγάλη ποικιλία στην εφαρμογή της, καθώς συνδέεται με τραυματισμούς, αποτυχίες, ήττες και κάθε λογής αντιλαμβανόμενες αντιξοότητες. Η σημασία της έγκειται στο ότι ο αθλητής συνεχίζει να προσπαθεί, ενώ του συμβαίνουν οι προαναφερόμενες αντιξοότητες και σε καμιά περίπτωση δεν καταβάλλεται ώστε να εγκαταλείψει την προσπάθειά του. Για το λόγο αυτό η έννοια της ψυχικής ανθεκτικότητας χαρακτηρίζεται τόσο σημαντική και απαραίτητη για την αθλητική δραστηριότητα.
Έχουμε αναρωτηθεί πως αναπτύσσεται, πώς καλλιεργείται στο άτομο; Πώς είναι εφικτό κάποιος να υπομένει δυσκολίες χωρίς να χάνει το κίνητρό του; Πώς απέκτησε αυτή τη δυνατότητα ενώ δεν είναι το ίδιο εμφανής στον καθένα;
Η «Αρνητική Προέλευση» της ψυχικής ανθεκτικότητας έγκειται σ’ αυτό ακριβώς το σημείο: Για να την αναπτύξει ο άνθρωπος θα χρειαστεί να έχει αντιμετωπίσει δυσκολίες, να έχει βιώσει δυσάρεστα συναισθήματα, να έχει ξεπεράσει αντιξοότητες και να «γνωρίζει τον τρόπο» για να επανέλθει.
Όποια δυσκολία συναντά ο καθένας και ταυτόχρονα βρίσκει τρόπο να την ξεπεράσει, όσο πιο δυσάρεστη είναι μια κατάσταση και βρει τρόπο αντιμετώπισης, τόσο πιο ανθεκτικός θα γίνει. Απαιτείται από μικρή ηλικία η ανάπτυξη αυτονομίας του ατόμου με την παράλληλη υποστήριξη από το περιβάλλον του και ταυτόχρονα η «εκπαίδευσή» του στην αντιμετώπιση δυσκολιών. Θα ευχόμασταν για τον καθένα να μην συναντήσει ποτέ στη ζωή του ή και την αθλητική του δραστηριότητα κάποια δυσάρεστη συνθήκη. Καθώς κάτι τέτοιο φαντάζει μάλλον απίθανο, κάθε φορά που κάποιος συναντά την αρνητική και δυσάρεστη διάσταση της καθημερινότητας, έχει στο μυαλό του ότι «χτίζει» την ψυχική του ανθεκτικότητα……
Γιάννης Ζαρώτης
Ψυχολόγος-Αθλητικός Ψυχολόγος
www.psychology.org.gr
Μάθετε Περισσότερα
Έχεις Αγώνα; Πρόσεξε δύο στοιχεία!
Οι απαιτήσεις του αγωνιστικού αθλητισμού την περίοδο των αγώνων ή και την ημέρα του αγώνα συνοψίζονται σε δύο λέξεις (!): Ενέργεια και συγκέντρωση. Δύο έννοιες οι οποίες αλληλοεπηρεάζονται και δημιουργούν τις συνθήκες για την ιδανική απόδοση.
Η ενέργεια που καλείται να «βγάλει» ο αθλητής στον αγώνα είναι το απαραίτητο στοιχείο για να πετύχει το στόχο του. Αναφέρεται στον αθλητή που είναι ενεργοποιημένος, σε πνευματική και σωματική ετοιμότητα, με έντονη προσπάθεια και επιμονή, όντας σε όσο το δυνατό καλύτερη κατάσταση. Περιλαμβάνει όλα τα σωματικά στοιχεία, τα οποία έχουν δουλευτεί μέσα στη χρονιά και δίνουν στον αθλητή τη δυνατότητα να αποδώσει τα μέγιστα. Παρόλο που σε πρώτη φάση θεωρείται αποτέλεσμα της σωματικής κατάστασης και της φυσιολογίας του αθλητή, εντούτοις όμως η απελευθέρωση ενέργειας σχετίζεται σε μεγάλο βαθμό με την ψυχοπνευματική κατάστασή του. Παράγοντες που καθορίζουν την ποσότητα ενέργειας που θα «διαθέσει» ο αθλητής στον αγώνα, αποτελούν η διάθεση και η επιθυμία του να αγωνιστεί. Ο στόχος που έχει τεθεί, το «γιατί» να αγωνιστώ. Χωρίς στόχο δεν υπάρχει κατεύθυνση και τρόπος να μετουσιώσει ο αθλητής τη δουλειά του σε ενεργοποίηση. Η διάθεσή του επηρεάζεται από το πιθανό άγχος του, τις αμφιβολίες που ίσως έχει αναπτύξει για το επίπεδο ετοιμότητάς του, το φόβο της κούρασης και την έλλειψη αυτοπεποίθησης. Σε τέτοιες περιπτώσεις ο αθλητής βλέπει τον αγώνα ως κάτι πελώριο και τον εαυτό του αδύναμο μπροστά στην τεράστια διάσταση που έχει δώσει στον αγώνα. Η προετοιμασία τίθεται υπό κρίση, αναπτύσσονται αμφιβολίες, εμφανίζει άγχος, γίνεται ευάλωτος και υποτιμά τον εαυτό του. Για την αμφιβολία ο Νίτσε είχε τονίσει ότι «σε δηλητηριάζει χωρίς να σε σκοτώνει», εννοώντας ότι έχοντας αμφιβολία μπορείς να συμμετέχεις σε μια δραστηριότητα, αλλά δεν θα είσαι στην καλύτερη δυνατή συναισθηματική κατάσταση. Προετοιμασμένος καλά, ο αθλητής έχει τη δυνατότητα να κάμψει τις όποιες αμφιβολίες του, να αισθανθεί σίγουρος και να «επιτρέψει» στον εαυτό του να απελευθερώσει την απαραίτητη ενέργεια. Στον αγώνα πηγαίνεις με ό,τι έχεις, τίποτα περισσότερο-τίποτα λιγότερο και με τη σιγουριά και το στόχο να αποδώσεις αυτό που μπορείς. Ο Αμερικανός κολυμβητής με το παγκόσμιο ρεκόρ των 8 χρυσών μεταλλίων στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2008, Μίκαελ Φέλπς, όταν ρωτήθηκε πριν τους αγώνες για τον στόχο του είχε απαντήσει: «θα ήθελα όταν τελειώσουν οι αγώνες, κάνοντας ανασκόπηση της απόδοσής μου, να μπορώ να πω ότι έδωσα ό,τι είχα να δώσω, τότε θα είμαι απόλυτα ευχαριστημένος». Έτσι κρίνει την επιτυχία ο καλύτερος αθλητής όλων των εποχών στην κολύμβηση, απλά κυνηγώντας τον «ιδανικό» του εαυτό.
Όταν ο αθλητής έχει πετύχει την συσσώρευση ενέργειας τότε το «μόνο» που απομένει είναι να είναι συγκεντρωμένος. Είναι πιθανό να έχει κάνει άρτια προετοιμασία αλλά να μην αποδώσει αυτό που μπορεί για το λόγο ότι δεν κατάφερε να συγκεντρωθεί. Είναι αναγκαίο να τονιστεί ότι η συγκέντρωση δεν είναι διαδικασία της τελευταίας εβδομάδας: ακολουθεί μια σταδιακά εξελισσόμενη κατάσταση, το αποκορύφωμα της οποίας, είναι ο αγώνας. Για να μπορείς να συγκεντρωθείς 100% την εβδομάδα του αγώνα είναι αναγκαίο να είσαι μια εβδομάδα πιο πριν στο 99%! Η επίτευξη της συγκέντρωσης είναι το πιο δύσκολο ίσως «τεχνικό» στοιχείο που έχει να δουλέψει πνευματικά ο αθλητής. Ωστόσο, δουλεύεται και αναπτύσσεται. Απαιτεί όμως επιθυμία και πλάνο! Απαιτεί πνευματική δουλειά κατά τη διάρκεια της προετοιμασίας. Οι παράγοντες που επιδρούν στη συγκέντρωση είναι αρκετοί, συνδέεται άρρηκτα με τη διάθεση καθώς ο συναισθηματικά θετικός αθλητής συγκεντρώνεται πιο εύκολα και ωφέλιμα από τον αθλητή με αμφιβολίες και αρνητικές σκέψεις.
Το θετικό των παραπάνω στοιχείων, είτε αφορούν στην προετοιμασία των αθλητών είτε στις συνθήκες του αγώνα είναι ότι αποτελούν προσωπική επιλογή του καθενός και η βελτίωσή τους περνά σίγουρα από τις προσωπικές τους δυνατότητες, αρκεί να υπάρχει επιθυμία κα πλάνο!
Μάθετε Περισσότερα
Γιατί δεν έχω αυτοπεποίθηση……?
Η έννοια της αυτοπεποίθησης συνδέεται με την «αίσθηση σιγουριάς» που αντλεί κάποιος από τον εαυτό του. Είναι η «εμπιστοσύνη» που εμφανίζει κάποιος για την ικανότητά του σε ορισμένες συνθήκες, η διάχυτη πεποίθηση ότι «θα τα καταφέρει». Παρέχει στο άτομο θετικό συναίσθημα, ευχάριστη διάθεση, εκλύει ενέργεια και αποφασιστικότητα. Ακόμη και σε καταστάσεις δύσκολες, ο έχων αυτοπεποίθηση θα το προσπαθήσει αρκετά και τελικώς «θα φέρει το έργο σε πέρας».
Είναι έννοια την οποία αναζητά ο καθένας, είναι ό,τι θα ήθελαν οι γονείς να έχουν τα παιδιά τους, θεωρείται «κλειδί» για την ανάπτυξη και την εξέλιξη του ανθρώπου. Αναζητώντας αυτοπεποίθηση, η προφανής ερώτηση σχετίζεται με το αν είναι εφικτό να την αποκτήσει ο καθένας. Για να βρει κανείς τον τρόπο που καλλιεργείται, θα χρειαστεί να την «αναλύσει» στα συστατικά που την αποτελούν.
Συνδέεται άμεσα με την έννοια της αυτοεκτίμησης (τη συναισθηματική αξία του εαυτού) και δομείται επάνω σ’ αυτή. Είναι δύσκολο «να εμπιστεύομαι τον εαυτό μου», αν «δεν πιστεύω ότι αξίζω». Αποτελεί τη βάση και τροφοδοτείται ταυτόχρονα από την αυτονομία καθώς «εμπιστεύομαι τον εαυτό μου γνωρίζοντας ότι μπορεί να λειτουργεί και μόνος του».
Η ανάπτυξή της αναφέρεται κυρίως στο πόσο ενεργητικό-λειτουργικό είναι το άτομο. Όσο πιο πολλές ενέργειες πραγματοποιεί κάποιος, όσο περισσότερο κινητικός είναι και παράλληλα «απολαμβάνει» τα αποτελέσματα των ενεργειών του, τόσο πιο πιθανό είναι να εμφανίζει υψηλή αυτοπεποίθηση. Η αυτοπεποίθηση εμπεριέχει αρκετή ενεργοποίηση, «είναι παράδοξο να εμπιστεύεσαι τον εαυτό σου ενώ δεν κάνεις τίποτα!»
Η μειωμένη αυτονομία αποτελεί παράλληλα εμπόδιο για την ανάπτυξη της έννοιας καθώς σταδιακά δημιουργεί στο άτομο εξάρτηση, μια αίσθηση μη ικανότητας, μια πιθανή αίσθηση ευαλωτότητας και τελικά έναν ελλειμματικό εαυτό, ο οποίος βρίσκεται πιο κοντά στην αποτυχία παρά στην επιτυχία. Το αντίθετο της αυτοπεποίθησης!
Εμπόδιο στην ανάπτυξη της έννοιας συνιστά επίσης ο ετεροκαθορισμός των ανθρώπων από το περιβάλλον τους, με τη διαρκή αναζήτηση επιδοκιμασίας και αναγνώρισης, την έκφραση μιας συμπεριφοράς που τείνει στην υποτακτικότητα και καταλήγει στην ταμπέλα του «ικανού αλλά μη αυτόνομου» ή αλλιώς «αποτελεσματικό πιόνι». Το αντίθετο της αυτοπεποίθησης!
Ας αναλογιστεί ο καθένας σε ποιον θα ανέθετε μια εργασία….Θα ψάχναμε κάποιον που εμπιστευόμαστε γιατί το έχει ξανακάνει! Αυτό το στοιχείο αναζητούμε και από τον εαυτό μας. Όσο πιο συχνά ενεργοποιείται και κάνει πράγματα, τόσο πιο πιθανό είναι να αποκτήσει εμπιστοσύνη στον εαυτό του. Για να συμβεί αυτό θα χρειαστεί να τον δοκιμάσει, να καταλάβει ότι μπορεί, ότι είναι ικανός και θα τα καταφέρει. Από μόνος του……!
Μάθετε Περισσότερα
Είμαι «ικανός» και θα κερδίσω! Αλλά η ικανότητα δεν οδηγεί από μόνη της στην επιτυχία….
Φανταζόμαστε έναν αθλητή σε μια πολύ καλά δομημένη αγωνιστική προετοιμασία, με πολλή δουλειά σε τεχνικό και σωματικό επίπεδο, με μεγάλη εστίαση στη διατροφή και στην εκγύμνασή του, με πολύ καλό επίπεδο φυσικής κατάστασης και πολλές ώρες αποθεραπείας και «προσοχής» του εαυτού. Δείχνει να έχει προετοιμαστεί άρτια, βιώνει υψηλή αυτοπεποίθηση, εμφανίζεται σίγουρος για την καλή του απόδοση και το ανάλογο αποτέλεσμα. Θεωρεί ότι με τόσο καλή προετοιμασία, είναι δεδομένο και το καλό αποτέλεσμα.
Το οποίο τελικά δεν ήρθε……
Γιατί δεν είχε την απόδοση που περίμενε, ενώ όλα έδειχναν να έχουν γίνει «τέλεια»;
Γιατί μεταξύ της προετοιμασίας και της επιθυμητής απόδοσης, μεσολαβεί η «Αγωνιστική Συμπεριφορά». Είναι ο παράγοντας ο οποίος θα καθορίσει αν «θα βγει» η δουλειά που έχει κάνει, αν θα καταφέρει να ξεδιπλώσει όλη την ικανότητά του μέσα στον αγώνα.
Η αγωνιστική συμπεριφορά, σχεδόν σε κάθε άθλημα, απαιτεί απελευθέρωση ενέργειας, με υψηλή κινητικότητα και εγρήγορση, υψηλή συγκέντρωση και εστίαση στα κατάλληλα στοιχεία, με επίμονη προσπάθεια και «μαχητικότητα», με έλεγχο του εαυτού και των συναισθημάτων του.
Όσο καλός και να είναι ένας αθλητής σε τεχνικό επίπεδο, όσο καλή φυσική κατάσταση και αν διαθέτει, όσο «κορυφαίος» και αν είναι στο άθλημά του, αν δεν καταφέρει να συγκεντρωθεί και να απελευθερώσει ενέργεια, το αποτέλεσμα δεν θα έρθει. Η διαδικασία δεν είναι αυτόματη, απαιτεί συνεχή εγρήγορση από τον αθλητή.
Για το λόγο αυτό συντελούνται οι «μεγάλες εκπλήξεις», η επικράτηση του «αδύναμου έναντι του φαβορί» και άλλες συνθήκες που συναντώνται στον αθλητικό χώρο: Γιατί οι αθλητές ή οι ομάδες αποκτούν την ψευδαίσθηση ότι «ό,τι δουλειά έκανα στην προετοιμασία, θα κερδίσει από μόνη της….». Ειδικά στον αθλητισμό, τίποτε δεν φαίνεται να είναι δεδομένο και τίποτε δεν κερδίζεται ή δεν χάνεται πριν πραγματοποιηθεί ο αγώνας.
Και εκεί κυρίαρχο ρόλο παίζει η «Αγωνιστική Συμπεριφορά»!
Γιάννης Ζαρώτης MSc-Phd
Ψυχολόγος-Αθλητικός Ψυχολόγος
www.psychology.org.gr
Μάθετε Περισσότερα